ســروش خــودی

درباره من

بر گرفتم پرده از راز "خودی" وا نمودم سر اعجاز "خودی" اقبال لاهوری (ره) "خود" یعنی "من" و یا همان چیزی که در لفظ فرنگ آنرا با کلمه Ego بیان میکنند؛ و "خودی" یعنی "منیت" و "خودباوری". خودی مکتب و مشربی است برخواسته از فطرت و عمق جان انسان و اصلی است اساسی برای حیات اجتماعی، فرهنگی، سیاسی، و... در جهان امروز و فردای ما. پس تا میتوانیم "خودی" را بخود بباورانیم و قبل از هر کس و هر چیزی بر خویش و بازوان خویش تکیه نموده، در عرصه های فکری، فرهنگی، سیاسی، اجتماعی و... مان از این اکسیر نیرومند حیات استفاده برده و با سرمایه گذاری بر استعدادهای خارق العاده، بالقوة و نهفته خویش، ازاین نعمت عظیم خدادادی بصورت بهینه و گسترده استفاده بریم. علامه اقبال لاهوری (ره) بعنوان اولین کسی که مکتب خودی را پایه گذاری کرد و این اندیشه عمیق دینی را با این عنوان مطرح کرده است؛ در مورد خودی می فرماید: نقطهء نوری که نام او خودی است زیر خاک ما شرار زندگی است *** پیکر هستی ز آثار خودی است هرچه می بینی ز اسرارخودی است چون حیات عالم از زور خودی است پس بقدر استواری زندگی است قطره چون حرف خودی از بر کند هستنی بی مایه را گوهر کند تا سر تار خودی پیدا کند صد گره از رشتهء خود وا کند *** اقبال خودی را دارای دو بال میداند که عبارتند از علم و محبت که درواقع تعبیر دیگری است از اتحاد، همدلی و برادری: علم از سامان حفظ زندگی است علم از اسباب تقویم خودی است از محبت چون خودی محکم شود قوتش فرمانده عالم شود ایشان در نهایت در مورد اینکه خود اولین طراح و نظربه پرداز اندیشه و نظریه خودی است میگویند: بر گرفتم پرده از راز خودی وا نمودم سر اعجاز خودی یا: منکر حق پیش ملا کافر است من خود پیش من کافرتر است و بالاخره توصیه میکنند که برای رسیدن به خودی باید از خدا شروع کرد همچنانکه برای رسیدن به خدا باید از مسیر خودی گذشت! انسان بی خدا هزگر نمیتواند به مقام خودی بار یابد همچنانکه انسان بیخود هیچگاه نمی تواند بنده خوبی برای خدا باشد. پس: از همگان کناره گیر صحبت آشنا طلب هم زخداخودی طلب هم زخودی خداطلب و چنین است که خودی در نگاه اقبال هماره همراه با اعجاز است و هرکجا خودی ای حاصل شود، اعجاز نیز تحقق می یابد و انسان های خودیافته تنها کسانی است که مبتوانند معجزه کنند! معجزه در عرصه اعتقادی، سیاسی، اجتماعی، علمی، نظامی، و... آرزو میکنم روزی فرا رسد که همه انسانها به خودی خویش رسیده و همگان برسر سفره کرامت انسانی تکیه زده هیچ کسی در طمع خام خیانت به دیگران نیفتد آرزو میکنم جهانی داشته باشیم که در آن هرکسی فکر و اندیشه اش را بدون هزینه، تهدید و تطمیع به دیگران عرضه کند. الهی که همه شاد باشند و آباد و ما نیز. شما هم میتوانید با طرح نظرات تان، کمک مان کنید. بامید پیروزی و بهروزی همگان! ادامه...

آمار : 94964 بازدید Powered by Blogsky

نجوا

الا ای مهربان آمد گدایت

کند با حالت محزون صدایت

خدای من توخوب ومهربانی

مرا از درگهت هرگز نرانی

(1)

الا ای مهربان آمد گدایت

کند با حالت محزون صدایت

خدای من توخوب ومهربانی

مرا از درگهت هرگز نرانی

خدایا من به غفلت مبتلایم

دگر ازمعصیت بنما رهایم

توتنها دستگیر این گدائی

کریمی و رحیم و با وفائی

توخود آگاهی از درد درونم

تو دانی غصه های قلب خونم

(2)

دوستان خویشتن آمادة دیدارکنیم

دل غفلت زده را روشن وبیدارکنیم

رمضان آمده خوب است به درگاه خدا

اشک ریزان به گناهان خود اقرارکنیم

(3)

رو بسوی تو نمودم که پناهم بدهی

نعمت مغفرت و عفو گناهم بدهی

ته چاه هوس افتادم وآسوده شوم

آن زمانی که نجات از ته چاهم بدهی

روز من گشته زتاریکی غفلت چون شب

چه شود خاتمه بر روز سیاهم بدهی

نظری 1390/01/06 ساعت 14:06

نظرات 1 + ارسال نظر

بیدار 1390/01/08 ساعت 00:52

نظری جان ! اگر لطف نموده منابع نوشته هایت را نیز بنویسی بسیار جامع و کامل خواهدشد. اگر فرصت دست داد به وبلاگ بنده نیز سر بزنید فکر کنم اندیشه من و شما بسیار به هم نزدیک است.

http://d-bedary.blogfa.com/