ما چه بهره ای از بازسازی داریم؟
در دل پرشور ما جز ناله و فریاد نیست
یک وجب خاک هزارستان ما آباد نیست
شاید همگان از امنیت بی نظیری که در سراسر هزاره جات حاکم است اطلاع داشته باشیم ولی با این وجود تلاشی چندانی برای انکشاف ولایات هزاره نشین و در راس آنها بامیان صورت نگرفته است. روشن ترین دلیلی که میتوان برای این ادعا ذکر کرد مساله سرک بامیان است که تاکنون علی رغم وعده های مکرر جناب کرزی هیچ کاری برای آن صورت نگرفته و تنها چند کیلومتر آن قیر ریزی شده است. این بی توجهی در حالی در مورد این ولایت پر از امن و امان و فرهنگ و تمدن مان صورت میگیرد که هزاران کیلومتر از سرکهای مناطق دیگر کشور از کابل گرفته تا قندهار و هرات و... بصورت کامل پخته کاری شده و بلکه بعد از سالها یا عمر مفید خود را دارد سپری میکند یا طالبان توحش و وحشت با بمب ها و عملیات انتحاری اش به تخریب آنها می پردازد.
مساله دیگر در مورد این ستم تاریخی اینکه اکنون در مناطق هزاره جات مکاتب استاندارد وجود ندارد که هیچ آنچه وجود دارد نیز با توجه به تراکم جمعیت کافی نمی باشد و وضعیت تحصیلی مردم ما در این زمینه بسیار اسفناک است. برای مثال: در حالیکه مکاتب استاندارد قندهار و ولایات دیگر جنوب از نبود شاگرد رنج می برد و تنهایی هایش را با نغمه های راکت و توپ طالب می سراید و یا هستی اش را بصورت مرتب و یکی پس از دیگری از دست داده و خوشبختانه و صد البته که همراه با تبعیض شدید دوباره آباد میشود در مناطق جاغوری که از تراکم جمعیتی ویژه برخوردار است در هر لیسه ای بیش از دوهزار شاگرد مشغول فراگرفتن دانش وعلم است. راستی با این شلوغی ها میشود درس خواند و چیزی فراگرفت؟
استاندارد تعداد شاگردان در یک مکتب ولیسه چند نفر است؟ و چرا این مکاتب با تمام ناچیزی از لحاظ تعداد بازسازی و بروز رسانی نمی شوند؟ و مردم خود مجبورند این مشکل را از جیب خود حل کنند.
احسنت! خوشم آمد زیبا و کار بردی بود. امید وارم بیشتر و مفصلتر ناله کنید.
