ســروش خــودی

درباره من

بر گرفتم پرده از راز "خودی" وا نمودم سر اعجاز "خودی" اقبال لاهوری (ره) "خود" یعنی "من" و یا همان چیزی که در لفظ فرنگ آنرا با کلمه Ego بیان میکنند؛ و "خودی" یعنی "منیت" و "خودباوری". خودی مکتب و مشربی است برخواسته از فطرت و عمق جان انسان و اصلی است اساسی برای حیات اجتماعی، فرهنگی، سیاسی، و... در جهان امروز و فردای ما. پس تا میتوانیم "خودی" را بخود بباورانیم و قبل از هر کس و هر چیزی بر خویش و بازوان خویش تکیه نموده، در عرصه های فکری، فرهنگی، سیاسی، اجتماعی و... مان از این اکسیر نیرومند حیات استفاده برده و با سرمایه گذاری بر استعدادهای خارق العاده، بالقوة و نهفته خویش، ازاین نعمت عظیم خدادادی بصورت بهینه و گسترده استفاده بریم. علامه اقبال لاهوری (ره) بعنوان اولین کسی که مکتب خودی را پایه گذاری کرد و این اندیشه عمیق دینی را با این عنوان مطرح کرده است؛ در مورد خودی می فرماید: نقطهء نوری که نام او خودی است زیر خاک ما شرار زندگی است *** پیکر هستی ز آثار خودی است هرچه می بینی ز اسرارخودی است چون حیات عالم از زور خودی است پس بقدر استواری زندگی است قطره چون حرف خودی از بر کند هستنی بی مایه را گوهر کند تا سر تار خودی پیدا کند صد گره از رشتهء خود وا کند *** اقبال خودی را دارای دو بال میداند که عبارتند از علم و محبت که درواقع تعبیر دیگری است از اتحاد، همدلی و برادری: علم از سامان حفظ زندگی است علم از اسباب تقویم خودی است از محبت چون خودی محکم شود قوتش فرمانده عالم شود ایشان در نهایت در مورد اینکه خود اولین طراح و نظربه پرداز اندیشه و نظریه خودی است میگویند: بر گرفتم پرده از راز خودی وا نمودم سر اعجاز خودی یا: منکر حق پیش ملا کافر است من خود پیش من کافرتر است و بالاخره توصیه میکنند که برای رسیدن به خودی باید از خدا شروع کرد همچنانکه برای رسیدن به خدا باید از مسیر خودی گذشت! انسان بی خدا هزگر نمیتواند به مقام خودی بار یابد همچنانکه انسان بیخود هیچگاه نمی تواند بنده خوبی برای خدا باشد. پس: از همگان کناره گیر صحبت آشنا طلب هم زخداخودی طلب هم زخودی خداطلب و چنین است که خودی در نگاه اقبال هماره همراه با اعجاز است و هرکجا خودی ای حاصل شود، اعجاز نیز تحقق می یابد و انسان های خودیافته تنها کسانی است که مبتوانند معجزه کنند! معجزه در عرصه اعتقادی، سیاسی، اجتماعی، علمی، نظامی، و... آرزو میکنم روزی فرا رسد که همه انسانها به خودی خویش رسیده و همگان برسر سفره کرامت انسانی تکیه زده هیچ کسی در طمع خام خیانت به دیگران نیفتد آرزو میکنم جهانی داشته باشیم که در آن هرکسی فکر و اندیشه اش را بدون هزینه، تهدید و تطمیع به دیگران عرضه کند. الهی که همه شاد باشند و آباد و ما نیز. شما هم میتوانید با طرح نظرات تان، کمک مان کنید. بامید پیروزی و بهروزی همگان! ادامه...

آمار : 94948 بازدید Powered by Blogsky

بامیان در کتاب "معجم البلدان"

بامیان، به کسر میم، و (بعد) یا، و (بعدش) الف و (بعد از آن) نون، شهر و منطقه ای در کوهستان میان بلخ و هرات و غزنی. در بامیان قلعه محکم، شهر کوچک و منطقه بزرگی موقعیت دارد. از بامیان تا بلخ ده روز تا غزنی هشت روز راه است[1].

در بامیان خانه ای است که با پایه های بلندی که دارد به هوا میرود، در این خانه عکس تمام پرنده هایی که خدا در روی زمین آفریده، نقاشی شده است، که (دیدنش) ترس و هراس در دل می افکند. در بامیان دو بت بزرگی قرار دارد که در دل کوه کنده شده، و از پایین تا بالای کوه را فرا گرفته است. یکی از آنها "سرخ بد" و دیگری "خنک بد" نام دارد؛ و گفته شده که این دوبت در دینا بی نظیر اند.

از بامیان گروهی از اهل علم بیرون آمده که از میان آنها ابومحمد أحید بن الحسین بن علی بن سلیمان سلمی بامیانی است که از مکی بن ابراهیم روایت نقل میکند، و ابوبکر محمد بن علی بن أحمد بامیانی محدثی که زیاد حدیث نقل میکند و ثقه است و از ابوبکر خطیب و غیرش روایت نقل کرده است. وی در آخر ماه رجب سال 390 (هجری قمری) در گذشت[2].

[1] - عبارت عربی این قسمت چنین است: « بینها و بین بلخ عشر مراحل و إلى غزنة ثمانی مراحل» و هر مرحله را مسافتی دانسته اند که یکروزه راه باشد (فرهنگ ابجدی، ص805).

[2] - منبع: معجم البلدان ج1 ص330. ذیل واژه "بامیان". این کتاب همانگونه که از نام آن نیز پیدا است یک "فرهنگ و لغت نامه شهرها" است، که شهرهای مختلف جهان معاصر و نیز جهان قبل از عصر مولف را معرفی میکند. این کتاب توسط یاقوت حموی از دانشمندان معروف قرنهای 6 و 7 هجری قمری و متوفی 626 نگاشته شده است.