گرچند جوامع اسلامی، تا حدی زیادی، در عصر غیبت کبرای اخلاق بسر برده و از این لحاظ حساسترین وضعیت خود در طول تاریخش را سپری میکند، اما هر سال و هر بار که روز بعثت و یاد آن بمیان میآید، ناخودآگاه به یاد سخن نابی ...از پیامبر گرامی اسلامی(ص) می افتیم که در ان ترویج اخلاق نیک را سر لوحه کار و رسالت انبیا و اینجا خودش معرفی میفرمایند: «إنی بعثت لأتمم مکارم الاخلاق» [من برای به کمال رساندن اخلاق نیک مبعوث شدهام]!
قرآن مجید گوشههایی از این اخلاق را چه در بعد فردی و چه در بعد اجتماعی از قبیل نیکی به دیگران، نداشتن سوء ظن، غیبت نکردن، همکاری و تعاون اجتماعی، بر قراری نظام برابری و برادری اسلامی، و... بیان کرده و تعداد چند برابر آن و در واقع توضیحات و تفصیل بیشترش، در احادیث پیامبر اکرم(ص) و دیگر بزرگان دینی اعم از صحابه و غیر آنها آمده است. اما اینها و امثال شان هیچگاه و بویژه در عصر ما بعنوان یک آموزه مهم، حیاتی و مؤثر دینی-اسلامی، که میتوانند در ابعاد مختلف زندگی بشر انقلابی بر پا نموده و آنها را به راه و جاه انسانی و ارزجمندی هدایت کند، جدی گرفته نشده و نمیشود.
شاید تنها دلیل مان این باشد که اگر ما چنین باشیم و دیگران نه، لقمه یکروزه غیر اخلاقیان نیز نخواهیم شد! و این ساده لوحی است.
چنین سخنی گرچه در واقع درست است، اما اگر حقیقت برای ما اهمیتی بیشتر از واقعیت تلخ و شیرینِ اکثرا کوته مدت داشته باشد، به نظر میرسد چیزی فراتر از این را لازم میداند.
حد اقل اینکه هر کسی از ما بعنوان یک انسان، مبلغ خوب خوبیها باشیم.
بعثت رسول اکرم(ص) [حال در هر روز و زمانی که باشد] بر همه اخلاق باوران گرامی باد!