گل سرخ!

دخترم مگو که افغانی نیم

مگو که لعل بدخشانی نیم 

دخترم مگو تو حرف تلخی!   

گل سرخم تو زشهر بلخی

خودی

در یک تعریف دقیق تر خودی عبارتست از آشنائی به خود و به خویشتن خویش، به آن روح و جانی که از مبدا خاص الهی به انسان افاضه شده تا صورت حیوانی او را سیرت انسانی ببخشد. همانی که وقتی به خمیره تن آدمی اضافه و افاضه شد از او چیز دیگری ساخت «ثم انشأناه خلقا آخر» و حتی خداوند را که از هر عرض و عارضی بری است -گویا- به تعجب واداشت تا تحسین کنان و آفرین گویان خودش را به جایزه وصفی احسن الخالقین متصف کند «... فتبارک الله احسن الخالقین». 

اسرار خودی

   ازخودی طرح جهانی ریختند        دلبری با  قاهری آمیختند   

منکر حق نزد ملا  کافر است          منکر خودنزد من کافرتر است  

                                    *      *       *  

                          پیکر هستی ز آثار خودی است     

                        هرچه میبینی ز اسرار خودی است                 

                      وا نموده خویش را خوی خودی است     

                       خفته د رهر ذره نیروی خودی است 

                       چون حیات عالم از زور خودی است      

                        پس به قدر استواری زندگی است